مقدمه: این مطالعه به منظور بررسی اثرات تزریق داخل ویتره آواستین به عنوان درمان اولیه بر روی ادم ماکولا و حدت بینایی در بیماران مبتلا به انسداد شاخه ای حاد ورید مرکزی شبکیه (BRVO) که تحت هیچگونه درمان قبلی قرار نگرفته بودند، انجام گرفت.روش کار: در این مطالعه 22 بیمار مبتلا به BRVO که در هفته اول بیماری با فلورسین آنژیوگرافی و OCT تشخیص داده شده بودند، تحت درمان با تزریق داخل ویتره 1.25 میلی گرم آواستین قرار گرفتند. ضخامت ماکولا بوسیله OCT و همچنین در زمان قبل از تزریق و ماه های 1، 3 و 6 تا 16 پس از تزریق اندازه گیری شدند. تزریق مجدد در 5 بیمار و سومین تزریق در یک بیمار به علت عدم کاهش ادم ماکولا به دنبال اولین تزریق انجام شد.نتایج: کاهش معنی داری در میانگین ضخامت ماکولا از 479.95 میکرون اولیه به 229.19 میکرون (SD=22.252). پس از 6 تا 16 ماه (P<0.001) مشاهده شد و همچنین میانگین logMAR حدت بینایی به طور معنی داری از مقدار اولیه 1.245 به (SD=0.631) 0.173 در طی 6 تا 16 ماه بهبود یافت (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد می توان تزریق داخل ویتره آواستین را به عنوان گزینه درمانی اولیه در بهبود ادم ماکولا و حدت بینایی در بیماران مبتلا به BRVO حاد، در نظر گرفت.

زمینه و هدف: توموگرافی انسجام نوری با وضوح بالا (HD-OCT) یک روش تصویربرداری غیرتهاجمی و درون زنده است که امکان ارائه تصاویری با وضوح سلولی از ضایعات ملانوسیتی را فراهم می آورد. هدف این مطالعه، ارزیابی توانایی HD-OCT در شناسایی الگوهای معماری و ویژگی های سیتولوژیک این ضایعات بود. روش کار: در این تحقیق، 26 ضایعه ملانوسیتی از 26 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. هر ضایعه به طور بالینی و همچنین با استفاده از درموسکوپی توسط یک ناظر ارزیابی شد. تصاویر HD-OCT در دو حالت مقطعی و چهره به دست آمدند و سپس با یافته های هیستوپاتولوژیک مقایسه گردیدند. یافته ها: نتایج نشان داد که HD-OCT قادر به شناسایی الگوهای معماری در حالت مقطعی و ویژگی های سیتولوژیک سلول های رنگدانه ای در لایه های مختلف پوست، از جمله اپیدرم و درم، است. این تکنیک با وضوح کافی و عمق نفوذ مناسب، اطلاعات ساختاری سه بعدی ارزشمندی را ارائه می دهد، هرچند که وضوح جانبی آن کمی کمتر از میکروسکوپ کانفوکال بازتاب (RCM) است. همچنین، پتانسیل تشخیصی HD-OCT برای رد ملانوم بدخیم به اندازه کافی بالا نیست و نمی تواند به طور قطعی تشخیص ملانوم را صرفاً بر اساس تصویربرداری رد کند. نتیجه گیری: به طور کلی، HD-OCT یک پیشرفت قابل توجه در تصویربرداری غیرتهاجمی ضایعات ملانوسیتی محسوب می شود و می تواند به عنوان ابزاری مکمل در کنار روش های سنتی مانند درموسکوپی مورد استفاده قرار گیرد. با این حال، تحقیقات بیشتری برای بهبود دقت تشخیصی این تکنیک ضروری است.

مقدمه: توموگرافی انسجام نوری نقش مهمی در چشم پزشکی دارد و آنالیز خودکار این تصاویر از اهمیت زیادی برخوردار است، نیاز به برچسب گذاری و بخش بندی دستی این دادگان توسط چشم پزشک و مشکل دیتای محدود یک چالش در زمینه تصاویر پزشکی است و به تعداد زیادی از آنها برای آموزش الگوریتم های مبتنی بر یادگیری عمیق و نیز ارزیابی عملکرد الگوریتم های پردازش تصویر نیاز است. مواد و روش ها: داده های این طرح شامل مجموعه دادهOCT در حضور ناهنجاری شبکیه در بیماری تخریب ماکولای وابسته به سن، اخذ شده از دستگاه AREDS2 Ancillary در دانشگاه دوک می باشد. برای آموزش الگوریتم از هفتاد Bاسکن که به طور تصادفی از مجموعه فوق انتخاب می شوند، استفاده میگردد. مدل شکل فعال برای تولید مرزهای مصنوعی بکار رفته است و تصاویر جدید مشابه شکل های مجموعه آموزش تولید می شوند. یافته ها: با در نظر گرفتن ویژگی های آناتومیکی تصاویر موجود مانند تعداد و ضخامت لایه ها و همچنین روش: نایی مربوط به آن ها، دادگانی با مشابهت بالا در حضور ناهنجاری تولید میگردند. برای ارزیابی نتایج داده های ساختگی توسط چشم پزشک مورد بررسی قرارگرفت. نتیجه گیری: مدل پیشنهادی با استفاده از ویژگی های مهمی مانند مرز لایه های اصلی شبکیه و بافت تخریب شده در اثر بیماری، برای پر کردن خلا موجود در تولید داده های مصنوعیOCT درحضور ناهنجاری طراحی شده و میتواند به عنوان مجموعه داده برای آموزش الگوریتم های مبتنی بر یادگیری عمیق و همچنین ارزیابی عملکرد الگوریتم های بخش بندی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و اهداف: نوروپاتی سر عصب بینایی در بیماری گلوکوم با نازک شدگی پیشرونده لایه فیبر عصبی مشخص می شود. مشخص شده است که گلوکوم زاویه باز اولیه باعث آسیب های عملکردی و ساختمانی در چشم میشود. هدف از این مطالعه دستیابی به الگوی نازک شدن لایه فیبر عصبی شبکیه در گلوکوم زاویه باز با استفاده از روش آنالیز ضخامت لایه فیبر عصبی با دستگاه توموگرافی انسجامی نوری بوده است.روش بررسی: ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه با استفاده از روش آنالیز ضخامت لایه فیبر عصبی در نواحی مختلف دور سر عصب بینایی با روش اسکن دایره ای به شعاع 1.73 میلیمتر در 30 چشم مبتلا به گلوکوم زاویه باز با 15 چشم جور شده از نظر سن و اختلال انکساری مقایسه شد. بیماران گلوکومی به سه گروه زیر مطابق با میانگین انحراف میدان بینایی تقسیم شدند:گلوکوم خفیف یا زودرس )میانگین انحراف بیش از -3 دسی بل( گلوکوم متوسط )میانگین انحراف بین -3 تا -7 دسی بل( و گلوکوم پیشرفته با میانگین انحراف -7 تا -15 دسی بل.یافته ها: مقادیر ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه در نواحی تحتانی خارجی و فوقانی خارجی در تمام گروه های گلوکومی نسبت به چشم های سالم نازک تر می باشد؛ (P<0.001). مقدار ضخامت تحتانی خارجی از مقدار ضخامت فوقانی خارجی در مراحل اولیه گلوکوم نازکتر است (P<0.001). در مراحل متوسط و پیشرفته گلوکوم تفاوت بارزی بین این دو قسمت وجود ندارد.نتیجه گیری: در بیماری گلوکوم زاویه باز علاوه بر کاهش منتشر لایه فیبر عصبی، نقایص کانونی نیز وجود دارد که کاهش ضخامت در ناحیه تحتانی خارجی در مراحل اولیه گلوکوم از آن جمله است. در این مطالعه مشخص که توموگرافی انسجامی نوری قادر است تا محل آسیب لایه فیبر عصبی را در مقایسه با سایر روشهای استاندارد از جمله پریمتری کامپیوتری نشان دهد.

سابقه و هدف: ادم ماکولای دیابتی (DME) یکی از عوارض شایع دیابت می باشد که به طور قابل توجهی باعث اختلال بینایی و نابینایی قابل پیشگیری می شود. ضخامت مرکزی ماکولا (CMT) یک ویژگی است که در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی یافت می شود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین ضخامت مرکزی ماکولای اندازه گیری شده با توموگرافی انسجام نوری (Optical Coherence Tomography= OCT) و حدت بینایی (VA) در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی قبل و بعد از تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب انجام شد. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی، بر روی 100 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی با درگیری هر دو چشم مراجعه کننده به بخش چشم پزشکی بیمارستان روحانی بابل که تحت تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب قرار گرفتند، انجام شد. حدت بینایی (اندازه گیری شده توسط نمودار اسنلن)، ضخامت مرکزی ماکولا (اندازه گیری شده با توموگرافی انسجام نوری) و عوامل بالینی و پاراکلینیکی (شامل مدت زمان ابتلا به دیابت، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، قند خون ناشتا (FBS)، فشار خون و سابقه استعمال دخانیات) برای همه بیماران درست قبل از تزریق بواسیزوماب و 45 روز بعد، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: پیش از مداخله با تزریق بواسیزوماب در 200 چشم، میانگین حدت بینایی (letter score) و میانگین ضخامت مرکزی ماکولا به ترتیب 12/73±36/83 و 85/18±425/48 میکرومتر بود ((0/001>p) و فاصله اطمینان 95% به ترتیب (17/5 – 12/5) و (55/5-– 71/5-)). 45 روز پس از تزریق بواسیزوماب، میانگین تغییرات مطلق حدت بینایی 10/16±15/24 و میانگین تغییرات مطلق ضخامت مرکزی ماکولا 43/08±67/83-میکرومتر بود (ضریب= 0/18-، فاصله اطمینان 95%= 0/05 – 0/39-). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه اگرچه حدت بینایی به طور متوسط با ضخامت مرکزی ماکولا ارتباط داشت و مدل رگرسیون چند جمله ای توانایی پیش بینی را افزایش داد، کاملاً بدیهی است که ضخامت مرکزی ماکولا و عوامل بالینی می توانند نقش اساسی را به عنوان جایگزین حدت بینایی ایفا کنند.

سابقه و هدف: کوریورتینوپاتی سروزی مرکزی (Central Serous Chorioretinopathy= CSCR) یک اختلال بینایی شایع شبکیه است. دورزولامید موضعی موجب مهار آنهیدراز کربنیک و جذب مایع زیر شبکیه می شود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر قطره چشمی دورزولامید 2% در تسریع بهبودی کوریورتینوپاتی سروز مرکزی حاد انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه بالینی غیرتصادفی یک سویه کور، 45 بیمار مبتلا به CSCR وارد مطالعه شدند. گروه آزمون (26 نفر که روزی دو بار و به مدت سه هفته قطره چشمی 2% Dorsolamide دریافت کردند) و گروه کنترل (19 نفر) تحت نظر قرارگرفتند. میزان بهبود CSCR به وسیله فوندوسکوپی و تصاویر (OCT) Optical Coherence Tomography، قبل و سه هفته پس از مداخله، ارزیابی و مقایسه شدند. یافته ها: دو گروه از نظر سن، جنس و حدت بینایی پایه هموژن بودند. ضخامت ماکولای مرکزی در OCT کاهش معنی داری در هر دو چشم، راست (152/74±180/36-میکرومتر، 0/001>p) و چپ (144/08±161/87-میکرومتر، 0/004=p) گروه آزمون نسبت به گروه کنترل داشت. به علاوه، 84/6% از بیماران در گروه Dorzolamide و 21% در گروه کنترل بهبود یافتند. عود در دو بیمار مرد در گروه کنترل مشاهده شد و در هیچ یک از بیماران گروه آزمون طی یک ماه پس از درمان، عود مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر استفاده از قطره چشمی دورزولامید دو بار در روز به مدت سه هفته به طور قابل توجهی ضخامت ماکولا مرکزی، طول مدت بیماری، عود یک ماهه و نیاز به لیزر درمانی را در بیماران مبتلا به CSCR کاهش می دهد.